Alex (7) uit Oekraïne vouwt papieren tanks voor zijn speelgoedleger

Ontsnappen aan het oorlogsgeweld

"Ik ben bijna acht jaar oud," zegt Alex. Samen met zijn moeder en oudere zus ontsnapte hij aan het oorlogsgeweld in Oekraïne. Alex vertelt over de luchtalarmsirenes die urenlang afgingen en de raketten en bommen die insloegen in nabijgelegen gebouwen. Na een angstige vlucht bereikte het gezin de Oekraïense grens. Nu verblijven ze in een privéwoning in een vredig dorpje in Moldavië, net over de grens. In het dorpje verbouwen boeren walnoten verbouwen en produceert elke familie zijn eigen wijn.

Psychologische eerste hulp

Inmiddels zijn miljoenen mensen op de vlucht uit Oekraïne, waarvan meer dan 90 procent vrouwen en kinderen. Geen enkel land neemt meer vluchtelingen op per hoofd van de bevolking opgenomen dan Moldavië - een klein en relatief arm land. In onder andere Moldavië, Polen en Roemenië steunen en trainen wij lokale organisaties in het beschermen en bieden van psychologische eerste hulp aan kinderen zoals Alex.

Papieren tanks, raketten en vliegtuigen

Geweld lijkt heel ver weg in het Moldavische dorp waar Alex, zijn moeder en zus een toevluchtsoord hebben gevonden - maar de oorlog houdt hen nog steeds bezig. Alex vouwt papieren tanks, raketten en vliegtuigen voor zijn speelgoedleger. Hij heeft er al een tas vol van. Thuis heeft hij een grote doos met Lego, maar hier moet hij het doen met vellen papier. Met zijn papieren leger valt hij op zijn logeerbed de vijand aan. Zijn papieren tanks vindt hij het mooist. "Ik vind mijn spelletjes met mijn papieren tanks heel leuk. Ik bouw en knutsel graag van alles in elkaar."

'Oorlogje spelen'

"We worden aangevallen door iemand,” zegt Alex. “Door die president… ik ben zijn naam vergeten. Het lijkt erop dat ze onze stad hebben veroverd, want ze vernietigen alles. Maar we zullen terugkomen en de stad heroveren.” Kinderen die getroffen zijn door gewapend geweld, tekenen vaak oorlogsscènes en 'spelen oorlogje', zeggen kinderpsychologen. Het is voor hen een manier om beter te begrijpen wat er om hen heen gebeurt. Kinderen hebben het gevoel dat als ze de oorlog kunnen begrijpen, ze hem ook kunnen beheersen.

Poes Mutik achtergelaten

Alex mist zijn poes, Mutik, vreselijk. Hij herinnert zich hoe pluizig hij is, en hoe mooi. Ze konden Mutik niet meenemen in de trein de stad uit. “Het was te moeilijk met alle tassen. Als we wilden slapen, zou hij kunnen miauwen en alle mensen wakker houden. En ze zouden ons dan uit de trein kunnen halen,” legt Alex ernstig uit. “Het zal niet goed gaan met Mutik. Zonder mama, zonder oma, zonder mij. Hij zal ons ook missen."

Nieuwe school

Alex weet niet waar zijn klasgenoten nu zijn. "Sommigen van hen zijn vast ook gevlucht." Waarnaartoe weet hij niet. Veel Moldavische scholen geven in het Russisch les. Hierdoor kan Alex op zijn nieuwe school - waar hij staat ingeschreven - goed meekomen. “Ik heb ook al twee vrienden gemaakt in mijn nieuwe klas. Hun namen weet ik alleen even niet meer.”

Een kind hoort niet thuis in oorlog. Nooit.

Alex uit Oekraïne is één van de bijna 200 miljoen kinderen wereldwijd die opgroeien met oorlog en geweld. Ook al is hij nu veilig, hij draagt zijn angsten en het oorlogstrauma van zijn familie dagelijks met zich mee.

Wij kunnen de pijn van oorlog nooit helemaal wegnemen. Wél kunnen we kinderen zoals Alex steunen in de moeilijkste tijd van hun leven. Met psychologische eerste hulp, sport- en spelactiviteiten helpen we kinderen hun heftige oorlogservaringen te verwerken. Hierbij betrekken we ook hun ouders.

Dat kunnen wij niet alleen. Help jij mee?