Fanatiek schopt hij tegen de bal. Als je Mozes ziet spelen is het moeilijk voor te stellen hoe anders zijn leven er een half jaar geleden uitzag. Nu is hij op een veilige plek. Maar wat hij heeft meegemaakt, kan hij nooit meer vergeten.

Alles achterlaten

Het is midden in de nacht als Mozes (13) uit Morobo, Zuid-Soedan wakker wordt van harde knallen. Met een bonzend hart springt hij uit bed. Zijn moeder schreeuwt dat ze moeten rennen, zo hard als ze kunnen! Mozes grijpt de hand van zijn jongere broertje en sleurt hem mee naar buiten. In het donker raken ze hun ouders kwijt, maar niet elkaar.

Een maand lang lopen

Wonder boven wonder weten Mozes en zijn broertje te ontsnappen. Maar veilig zijn ze nog lang niet. Dagen, weken lopen ze. Waarheen weten ze niet. Onderweg maken ze gruwelijke dingen mee. Mozes beschrijft hoe ze over lichamen moesten lopen. “Maar ik wist: we moeten door.”

Buiten gevaar in Oeganda

Uiteindelijk komen de broers aan in Oeganda. Hier worden ze opgevangen in onze veilige plek. Vivianne, een van de begeleiders, vertelt: “Toen Mozes bij ons aankwam was hij net zoals veel andere oorlogskinderen angstig, verdrietig en teruggetrokken.”

Het gaat een paar maanden later al veel beter. “Als Mozes en zijn broertje nu langslopen zeggen ze enthousiast: ‘Hoi Vivianne, hoe gaat het met je?’. Dat maakt mijn dag.”

Verwerken op een veilige plek

Voor Mozes en zijn broertje lijkt het tij eindelijk gekeerd. Maar de herinneringen blijven. “Als ik nu terugdenk aan thuis, aan Zuid-Soedan, dan word ik misselijk. Ik mis mijn ouders heel erg”, vertelt Mozes.

Op onze veilige plek leert hij deze gedachtes uit te spreken. Met de hulp van lokale begeleiders zoals Vivianne kan hij stap voor stap zijn herinneringen een plek geven. Hij is blij dat hij weer kan spelen en leren. Mozes: “Vooral voetballen en dansen vind ik heel erg leuk. Het maakt me blij.”