Dagboek van een indrukwekkende reis

Zaterdag & Zondag

"Ergens boven de oceaan denk ik aan de komende dagen. Wat ga ik aantreffen? Door de humanitaire crisis in Venezuela zijn ruim vier miljoen (!) Venezolanen hun land ontvlucht. Naar schatting zijn bijna twee miljoen van hen in Colombia. Het duizelt mij nu al. Ik blijf liever weg bij de cijfers. Ik wil de verhalen erachter horen.

Op zondag verkennen we de stad, waaronder het busstation. De hele dag komen hier Venezolaanse families aan. Ze schuiven zich voort met al hun tassen en kleine kinderen. Een verbaasde blik in hun ogen. Wat nu? Het voelt vreemd om te filmen, maar ik moet het laten zien. Dit is de realiteit."

Maandag

"Het ruikt heerlijk. Op een klein fornuisje staat moeder Mari Carmen Venezolaanse broodjes te bakken. Helaas noodgedwongen, want ander werk kan ze niet vinden. Ik maak kennis met haar dochter Jeanmaris. Zij helpt met de verkoop van de broodjes en koffie op straat. Tussendoor gaat ze gelukkig wel naar school. Deze vijftienjarige tiener vertelt dat er in Venezuela bijna geen eten meer te krijgen is. Medicijnen zijn schaars. Eenzelfde verhaal hoor ik 's middags van Faviana (12). Een rustig meisje dat ook vertelt dat ze haar oma zo mist. Dat soort details komen hard bij mij binnen."

Dinsdag & Woensdag

"Niet klagen Quint. Het is geen vakantie. De wekker is zojuist om 4.15 gegaan. We gaan filmen. Die gedachte alleen al doet alle slaap verdwijnen. Trillend van de kou loop ik twee uur later met Jeanmaris naar school. In het begin werd ze veel gepest, omdat ze uit Venezuela komt. We praten uitgebreid over hoe het was in Venezuela. Maar ook over haar toekomstplannen. Deze meid gaat er wel komen. Want zij is sterk en vastberaden. Maar tegelijkertijd voel en zie ik haar verdriet en angst. Als we over haar leven in Venezuela praten, verdwijnt de glimlach. Sorry, dat was ook niet de bedoeling. Achter die dappere houding van haar schuilt heel wat ellende."

Donderdag & Vrijdag

"Oh hallo, dit is even heel wat anders. We zijn net geland in Maicao, een stad in het uiterste noorden van Colombia. Het is bloedheet hier. We zitten in het grensgebied met Venezuela. Het Wilde Westen noemen sommigen het. Overal gevaar en criminaliteit. Hier komen dagelijks minstens honderden Venezolanen Colombia binnen op zoek naar een betere toekomst. Op weg naar de grens komen we heel veel 'caminantes' tegen. Dat zijn mensen die lopend de grens over zijn gestoken met alles wat ze nog hadden. Iets meer geluk hebben de families die over een auto beschikken. Al zitten die ook afgeladen vol met mensen en tassen. Veel kinderen in versleten kleding die verward om zich heen kijken. Aan de grens is het superchaotisch. Het krioelt er van de mensen. Overal geschreeuw en getoeter. Een opgefokte sfeer. We filmen heel snel iets met mijn telefoon, want de grote camera hebben we niet bij ons. Veel te gevaarlijk. Ik wil hier weg.

Het enige lichtpuntje van deze dagen aan de grens is als War Child mij vertelt dat ze op hele korte termijn Veilige Plekken gaan opzetten. Net zoals in Bogota, waar War Child al een tijd werkt met Venezolaanse kinderen. Veel kinderen kampen met psychosociale problemen en hebben hulp nodig. De vlucht heeft een enorme impact op hun leven. Inderdaad, dat werd mij ook wel duidelijk toen ik met Jeanmaris en Faviana optrok de afgelopen dagen. Enorm indrukwekkend.

Ik kan deze reis niet anders omschrijven. Meisjes, zoals Jeanmaris, hebben alles achter moeten laten. Wat een verhaal."