Nelson (14) vecht niet langer

Doelwit van geweld

Geweld, angst en onzekerheid voerden de boventoon in Nelsons leven in DR Congo – het toneel van al meer dan 20 jaar gewapend conflict. Met het gezin vluchtte hij naar Oeganda nadat ze het doelwit werden van de wrede aanvallen van gewapende rebellengroepen.

De aanval staat in het geheugen van Nelsons vader gegrift: “Het was 2 uur ’s nachts toen de rebellen het ziekenhuis op de hoek binnendrongen en 50 mensen vermoordden. Daarna kwamen ze met een brief onze kant op. Het was duidelijk dat ze naar mij op zoek waren.”

Vluchten met het gezin

Nadat Nelsons vader DR Congo ontvluchtte, richtten de rebellen zich op Nelson. Ze dreigden dat als Nelsons vader morgen niet terug zou komen, Nelson voor de ogen van de rebellen met zijn broers en zussen seks moest hebben. Dit was het moment dat zijn moeder besloot met het hele gezin te vluchten en alles achter te laten.

Nelson en de rest van het gezin volgden zijn vader naar Oeganda. “De vlucht was zwaar en ik vreesde voor mijn veiligheid” – vertelt Nelson terneergeslagen. Het gezin werd na een paar onzekere weken met elkaar herenigd in het asielzoekerscentrum. Vervolgens krijgt het gezin – dankzij het unieke opvangsysteem van Oeganda – hun eigen stukje land toegewezen. Langzaam krijgen ze hun leven weer op de rit en zijn zelfs hun huis aan het uitbreiden. Maar Nelson blijft worstelen met zijn gevoelens.

Gevoelens verwerken

“Soms zit mijn hoofd zo vol met nare ervaringen van de oorlog dat ik niet goed kan nadenken. Rebellen wilden kinderen doden, we zagen lijken en hoorden de bommen vallen.” Dit beeld speelt zich herhaaldelijk af in Nelsons hoofd. “Ik heb vaak nachtmerries over wat ik heb meegemaakt in DR Congo. Ik droom dan dat ik nog steeds in die situatie zit.”

Het maakt Nelson boos, wat zich uit in agressief gedrag. “Als ik terugdenk aan DR Congo raak ik geïrriteerd, word ik boos en ga ik vechten. Terwijl ik dat helemaal niet wil.”

Spelenderwijs leren dat vechten niets oplost

Traumatische ervaringen uiten zich anders bij ieder kind en dat vraagt om een persoonlijke aanpak. TeamUp-begeleider Bosman ondersteunt kinderen met een oorlogstrauma door middel van verschillende activiteiten. “Door sport- en spelactiviteiten leren kinderen zoals Nelson omgaan met hun gevoelens en krijgen ze weer vertrouwen in zichzelf en anderen.” Alle activiteiten zijn gekoppeld aan thema’s als angst, boosheid en vriendschap. “Zien we dat kinderen erg agressief zijn? Dan kiezen we het thema conflict. Spelenderwijs leren ze dat vechten niet de oplossing is.” Kinderen leren vaardigheden die ze ook in het dagelijks leven verder helpen. Ze krijgen weer hoop en hebben zin in de toekomst.

Hoe TeamUp kinderen zoals Nelson weer hoop geeft

Nelson doet altijd mee met de activiteiten. En wekelijks zie je ‘m veranderen. “Nelson was een echte vechtersbaas, maar ik zie hem vooruit gaan tijdens de sessies. Hij heeft zijn woede onder controle, werkt samen met de andere kinderen en maakt nieuwe vrienden.” Nelson leerde om met zijn negatieve gevoelens om te gaan door ze op een speelse manier te verwerken.

We zullen de pijn van oorlog nooit helemaal weg kunnen nemen. Maar we kunnen kinderen zoals Nelson wel steunen in de moeilijkste tijd van hun leven. Hen aanmoedigen hun plezier, geluk en vrijheid terug te vinden. Met onze steun kunnen kinderen hun heftige ervaringen verwerken én voorkomen dat zij hun trauma’s doorgeven aan de volgende generatie. Zo doorbreken we het zwijgen en geven we kinderen de regie over hun leven terug. Dat is van levensbelang.

*De naam Nelson is om veiligheidsredenen gefingeerd.