Vastberaden geeft Marwa (12) uit Syrië de aardbeving een plek

Het was misschien niet overdadig wat ze hadden. Maar de jonge Marwa wist zich altijd omringd door het plezier met haar spelende zussen. En ze verheugde zich op de kersen die haar vader meenam als hij terugkwam na wekenlange afwezigheid vanwege zijn werk. Ze had grote dromen, maar de economische omstandigheden mede door de oorlog dwongen haar vroegtijdig school te verlaten. “Ik werd erg verdrietig als ik mijn vrienden wél naar school zag gaan. Dat is een nare herinnering aan de dromen die ik heb moeten uitstellen”, blikt Marwa nu terug.

Dromen verbrijzeld

De aardbeving op 6 februari is een enorme dreun voor Marwa en haar familie. “Die geluiden en kreten zullen mijn oren nooit verlaten. Het verbrijzelde mijn dromen en maakte het verdriet van het leven alleen maar groter.” Haar huis stortte volledig in. “Mijn moeder en twee broers raakten gewond, maar mijn vader en twee zussen overleefden het niet”, vertelt ze.

Ze aarzelt geen moment

De impact is groot. Ze moeten noodgedwongen hutjemutje in een tent gaan wonen. De omstandigheden zijn mensonterend. Marwa en haar familie zijn ontroostbaar. Precies op dat moment komt ze Ahmed tegen. “Hij vroeg hoe het ging en nodigde mij uit om naar de Betiya Wa Al Hamra-school te komen.” De zorgen over geld kon hij direct wegnemen. Het onderwijs was gratis, inclusief schrijfmateriaal, boeken en verschillende activiteiten. Marwa aarzelde dan ook geen moment.

Onbeschrijfelijk gevoel

Afgelopen zomer genoot ze volop van het niet-formele onderwijs. Dat heeft als doel om uiteindelijk terug te keren naar het formele onderwijs. “De vreugde die ik voelde was onbeschrijfelijk”, lacht Marwa. Het was een groot feest: samen met leeftijdsgenootjes - na zoveel jaar afwezigheid - weer terug naar school! Ter plekke werd ze in het versierde klaslokaal onthaald met ballonen, schoolspullen en een grote glimlach van de aanwezige enthousiaste docenten.

Als haar moeder er toch niet was…

Het mooie was dat haar school meer deed dan rekenen, lezen en schrijven: Marwa nam deel aan psychosociale sessies waardoor ze een deel van het drama een plek wist te geven. Haar eigen vastberadenheid en veerkracht hielpen haar daarbij. Ze had duidelijk weer iets om voor te gaan. “Alle credits gaan naar mijn moeder, die zowel de rol van vader als moeder op zich heeft genomen”, zegt ze. “Zij heeft mij hier onvermoeibaar doorheen gesleept en mij aangemoedigd om mijn droom om lerares Arabisch te worden na te blijven streven”, klinkt het lief. “Wat ik verder heb geleerd? Dat wanhoop in het leven niet bestaat.”