Farah (12) uit Syrië laat geen oorlog en aardbeving haar tegenhouden
Farah vertelt: "Mijn huis is gebarsten door de aardbeving. Het was te gevaarlijk en we konden er niet blijven."
Foto: War Child
Enger dan oorlog
"Mijn huis is gebarsten door de aardbeving. Het was te gevaarlijk en we konden er niet blijven. Mijn vader, moeder, zus en broers en ik moesten vluchten." De schade in Farahs buurt was groot. De reeks aardbevingen kosten velen het leven; talloze anderen raakten gewond en thuisloos. Toch kwam de hulp - mede door versperde toegangswegen - pas laat op gang.
Farah vertelt: "De eerste week was er geen hulp. We hadden geen plek om te slapen, maar we kenden een familie die een stuk verderop woont. We mochten bij hen slapen." Toen er nieuwe aardbevingen kwamen werd het te gevaarlijk om binnen te zijn. "Nu slapen mijn ouders, broers, zus en ik in een tent. Elke dag en nacht ben ik bang dat de aardbevingen weer terugkomen. Mijn angst voor aardbevingen is groter dan mijn angst voor de oorlog. Dit is moeilijker. Ik mis leven in een veilig huis met elektriciteit."
"Ik ben zo blij dat ik dankzij War Child weer les krijg! Mijn lievelingslerares is Mariam en mijn lievelingsvak is Arabisch."
Foto: War Child
"Ik ben nog steeds vaak bang voor nieuwe aardbevingen, maar ik voel me al veel beter dan eerst."
Foto: War Child
Houvast dankzij school
Leven in een tent is lastig, maar leven zonder onderwijs vond Farah nog erger. "Ik kon een hele tijd niet naar school. Dat vond ik verschrikkelijk - ik was bang dat ik achterop zou raken. Ik ben zo blij dat ik dankzij War Child weer les krijg! Mijn lievelingslerares is Mariam en mijn lievelingsvak is Arabische taal." Trots vervolgt ze: "De meeste leerlingen hier zijn ouder dan ik, maar dat vind ik niet erg. Ik ben mijn leraren eeuwig dankbaar voor hun hulp, advies en aanmoediging."
Sinds een paar maanden doet Farah mee aan onze psychologische eerste hulp-sessies. "De sessies hebben mij heel erg geholpen. Het was heel leuk omdat we speelden en lachten en de spanning en stress loslieten."
Niets houdt Farah tegen
Weer naar school kunnen en de psychologische sessies doen Farah goed. "Ik ben nog steeds vaak bang voor nieuwe aardbevingen, maar ik voel me al veel beter dan eerst. Ik speel graag basketbal en de katten hier zijn mijn allerbeste vrienden. Ik hou ervan met ze te knuffelen." Stukje bij beetje kijkt Farah niet meer achterom, maar vooruit. Geen oorlog, reeks aardbevingen en gedwongen vlucht zal haar ervan weerhouden om haar dromen uit te laten komen. Farah wil kinderarts te worden. "Dan kan ik kinderen in nood helpen."
