Persoonlijk betoog Ernst Suur – directeur War Child Nederland

De generatie die de Tweede Wereldoorlog meemaakte wordt kleiner – maar hun verhalen blijven. Zelfs wie de oorlog niet zelf meemaakte, herkent misschien de pijn: Een opa die in zichzelf gekeerd is. Een oma die niet sprak over vroeger.

Oorlog laat sporen na – niet alleen bij wie het meemaakt, maar ook bij de generaties daarna. En dat hebben we de afgelopen weken op tv gebracht, en herdenken en vieren we de komende dagen.

En toch, wat we proberen te begrijpen van ‘onze’ oorlog toen, gebeurt ook nú.
Niet in zwart-wit. Maar in full color. En vrijwel live op ieders scherm.

Het zijn niet zomaar beelden. Het zijn levens. In elk ingestort gebouw sliepen kinderen of ligt nog speelgoed.  En elk kind dat opgroeit in oorlog, draagt die oorlog met zich mee.
Als ouder, als leerkracht, als leider van morgen.

Want ook als wij er niet meer zijn zal wat wíj vandaag zien, weer herdacht worden door ónze kinderen. Zal er weer een opa zijn die in zichzelf is gekeerd. Of een oma die niet over 2025 wil praten.

Maar deze generatie opa’s en oma’s is nu in de maak.
Het zijn de kinderen van nu. En de politiek doet niks.

Dus ja, laten we de komende dagen dus zeker ‘toen’ herdenken.
Maar ook ‘nu’ erkennen.
En praten, juist als het ongemakkelijk is.

Voor hen die het meemaakten in de Tweede Wereldoorlog.
Voor hen die het nu meemaken.
Voor hen, die nog volgen.