Amin (10) speelt niet langer de hoofdrol in een horrorfilm
De ondeugende Amin maakt de explosie in Beiroet mee, de impact is nog steeds voelbaar: hij is ontzettend bang.
Foto: Marcel van der Steen
Amin is normaal een goedlachse en vrolijke jongen. Tikkie ondeugend, dat zie je meteen. Hij komt uit de wijk Karantina in Beiroet. Samen met zijn twee broers en ouders woont hij tevreden in een simpele woning in de straatarme wijk. Weinig aan de hand zou je denken. Totdat het 4 augustus 2020 werd.
Beelden die zich herhalen
“Ik was op pad met mijn neefjes en tante. En opeens: boem! Twee enorme explosies die het hele gebied vernietigden. Wij waren vlakbij. Zo dichtbij dat het glas in mijn been schoot. Ik was doodsbang. Ik dacht eerst nog dat het een aardbeving was”, blikt Amin terug op die vreselijke dag. Je ziet gewoon dat de beelden zich herhalen in zijn hoofd. Zeker als hij denkt aan zijn vrienden die zwaargewond raakten en alle huizen die vernietigd zijn.
De explosies in Beiroet lieten de stad in puin achter.
Veel van Amin's vrienden raakten zwaar gewond.
Horrorfilm
Blinde paniek. Anders dan dat kan je de gemoedstoestand van zijn moeder Fatima op het moment van de explosies niet noemen. “Het was een horrorfilm. Ik rende de straat op om Amin te zoeken. Ik voelde alleen maar angst en stress. De tijd streek voorbij, maar geen Amin. We dachten meteen dat ‘ie dood was. Overal zag ik ouders wanhopig hun kinderen zoeken. Maar gelukkig vonden wij hem uiteindelijk.” Het lijkt alsof Fatima het nog steeds allemaal niet kan bevatten.
Totale chaos
In de totale chaos kon War Child gelukkig direct iets van orde scheppen. Daar waar mogelijk boden we noodhulp aan de getroffen families. Voedsel, medische zorg, maar ook psychosociale steun was keihard nodig. Vanaf dat moment zet War Child zich in om kinderen en hun gezinnen te helpen hun traumatiserende ervaringen te verwerken. Want we kennen dit soort angsten natuurlijk helaas maar al te goed.
Door de explosie is Amin ontzettend bang geworden maar op onze veilige plek kan hij weer even kind zijn en zijn traumatische ervaringen verwerken.
Foto: Marcel van der Steen
Dichtslaande deur
Amin gaat geregeld naar onze speciale veilige plek (‘ik ben daar eigenlijk liever dan thuis’) waar we samen met Plan International werken. “Ik kan daar lekker met LEGO spelen. Tekenen. Voetballen met mijn vriendjes”, vertelt Amin. Even gewoon helemaal niet bezig zijn met die harde klap die hij te verduren heeft gehad. En die nog dagelijks terugkomt. Bij een dichtslaande deur schrikt Amin zich al rot. Zo aanwezig zijn de angsten nog.
Relaxed
Zijn moeder vindt dat Amin zich goed ontwikkelt. “Hij heeft zijn ups-and-downs. Ik zie dat hij nog vaak bang is. Amin eist veel aandacht op, is hyperactief. Zijn gedrag is soms echt onacceptabel. Hij scheldt veel. Maar als hij van War Child terugkomt, is hij veel relaxter en minder impulsief. Dan zien we gelukkig een hele andere Amin.” Haar zoon knipogend: “Ja, ik leer daar om netjes te zijn en naar mijn moeder te luisteren.”
*De naam Amin is om veiligheidsredenen gefingeerd .
