Shahab (14) uit Irak overwon zijn angst op onze Veilige Plek

Niet meer bang zijn

In een klein vluchtelingenkamp in Noord-Irak wordt het dagelijks leven onderbroken door het vrolijke gejoel van spelende jongens. Hier, op de Veilige Plek van War Child, is volleybal de grote favoriet. Onder de brandende zon moedigen de jongens, wiens familie uit het bezette Mosul vluchtten, elkaar aan. Elk punt wordt luidkeels gevierd.

Dit alles gebeurt onder het toeziend oog van hun 14-jarige scheidsrechter, Shahab*. Met een fluitje in de hand en een glimlach op zijn gezicht, leidt Shahab de wedstrijd in goede banen. Hij is van ver gekomen, letterlijk en figuurlijk. "Toen ik net uit Mosul kwam, was ik bang voor alles", legt hij uit. "Ik wilde nergens alleen naartoe, maar hier op de Veilige Plek van War Child kreeg ik les en leerde ik dat we niet meer bang hoeven te zijn."

Zelfverzekerd, zonder twijfel

Elke week gaat Shahab naar onze Veilige Plek waar hij meedoet aan de activiteiten. Daar combineren we creatieve activiteiten met spellen en groepsdiscussies, om de veerkracht van kinderen te versterken en hen te leren omgaan met het dagelijks leven in het vluchtelingenkamp. Shahab vertelt dat hij vroeger zo verlegen was dat hij met niemand kon praten, zelfs niet met zijn moeder. “Maar toen begon ik de War Child-sessies bij te wonen. Ze spraken met ons over verlegenheid, dat we niet verlegen hoeven zijn. Uiteindelijk overwon ik mijn verlegenheid.” Wie hem ziet fluiten, zelfverzekerd en zonder twijfel, kan dit alleen maar beamen.

Het leven in het kamp

Shahab vluchtte samen met zijn familie uit het door de Islamitische Staat (IS) bezette Mosul. Hij woont al ruim anderhalf jaar in het vluchtelingenkamp. Overal in het kamp ontmoet je gezinnen die hetzelfde lot ondergingen. Zij verlieten Mosul, maar kunnen nu geen kant meer op. Mosul is bevrijd, maar veel is er niet van de stad over. De meeste huizen zijn verwoest. Nog maar weinig scholen en ziekenhuizen staan er overeind. Veilig is het er nog altijd niet.

Les over levensvaardigheden

Als gevolg is Shahab’s gezin – en vele gezinnen met hen – afhankelijk van hulporganisaties zoals War Child. "Het beste in het kamp zijn de NGO's", zegt hij. “Ze doen veel leuke spellen met ons en geven ons onderwijs. Ik vind de War Child-organisatie het leukst. De afgelopen twee maanden kregen we les over levensvaardigheden. Hier heb ik veel van geleerd. Het leukste vond ik het gedeelte over gevoelens en hoe je je tegenover anderen gedraagt, bijvoorbeeld tegen je vrienden."

Met z’n elven thuis

Shahab denkt veel na over het leven buiten het kamp. “Ik wil graag weten hoe mensen zoals ik in andere delen van de wereld leven. Ik wil graag meer weten over hun cultuur, bijvoorbeeld hun films. Dat vind ik zo interessant." Ook houdt hij van wiskunde en kijkt hij graag tv-programma's over dieren.

Niet dat hij veel tijd heeft om tv te kijken – Shahab komt uit een groot en druk gezin. “Alles bij elkaar zijn we met z’n elven. Zes meisjes, drie jongens en onze ouders. Van al mijn broers en zussen is mijn jongste zusje het liefst. Als ze klein zijn, zijn ze veel leuker,” grijnst hij. Later wil hij leraar worden, vertelt Shahab. “Ik wil kinderen helpen die jonger zijn dan ik. Hen een goede toekomst bieden. Ik wil graag mijn mensen dienen."

Anders dan anderen

Shahab weet dat zijn leven anders is dan dat van vele anderen. “We hebben nu geen huis meer. Mensen die wel een huis hebben zijn zo gelukkig. Zij hebben geen problemen. Hij herinnert zich hoe zijn leven was toen hij nog thuis woonde, in Mosul, voor de oorlog. “We kwamen vaak samen met familie en vrienden, en leraren. We hadden het gezellig en lachten veel.”

Voor Shahab betekent een eigen huis hoop. “Ik wou dat we ons eigen huis konden hebben en in vrede konden leven, zonder geweld en angst. Voor mij betekent thuis zijn met mijn familie zijn. En het betekent hoop.”

Toekomst voor de kinderen van Mosul

Oorlog berooft kinderen van bijna alles. Hun zorgeloze bestaan, vertrouwen en vaak – net zoals Shahab - hun huis, vrienden en familieleden. Terwijl ze hun nare herinneringen en nachtmerries maar niet kwijtraken. Deze kinderen kunnen geen kant op - hun thuis is niet meer.

Op onze Veilige Plekken kunnen zij weer even kind zijn, onbezorgd spelen en leren. Leren over wie ze zijn en wat ze willen. Zo geven wij kinderen hoop en houvast - zodat zij hun toekomst kunnen opbouwen. En hun dromen najagen.

* De naam Shahab is om veiligheidsredenen gefingeerd.