Oorlogsverhalen over Syrië maken Nadine (11) bang

"Overal vielen bommen"

Het is lente als Nadine in de Syrische stad Idlib wordt geboren. Met haar komst voelt het escalerende geweld ver weg - maar niet voor lang. Vier maanden later bereiken bombardementen de stad. "We zagen gevechtsvliegtuigen overvliegen. Toen we ons huis uitrenden kwamen de rebellen ons achterna. We waren doodsbang. Overal vielen bommen. Pas onder de olijfbomen waren we veilig, daar konden de rebellen ons niet zien,” vertelt Nadine's moeder.

Ook haar oudere zus herinnert zich de vlucht als de dag van gisteren: "We zagen zoveel verwoeste huizen en gewonden op straat. We trokken van dorp naar dorp en moesten buiten slapen." Nadine's vader raakte gewond en loopt permanente beschadigingen op aan zijn rug. Na een angstige tijd bereikt Nadine's familie uiteindelijk de Libanese grens.

Terug naar huis gaat niet

Nadine woont al tien jaar samen met haar ouders, broers en zussen in een vluchtelingenkamp vlakbij Tripoli. Het gezin leidt een allesbehalve onbezorgd bestaan. Door de vele vluchtelingen, de coronacrisis, explosies in Beiroet en de gespannen politieke situatie staat de Libanese economie op instorten. Aan alles is gebrek: eten, drinken, elektriciteit, banen, betaalbare woonruimte. Steeds vaker zijn kinderen de dupe van conflicten door de gespannen situatie.

Maar terug naar Syrië gaat niet: in Idlib woedt nog steeds oorlog. En wat er na een decennium van geweld nog overeind stond, is door de aardbevingen van afgelopen februari met de grond gelijk gemaakt. Nadine's vader vertelt: "Wij zijn vijf familieleden verloren in de aardbevingen."

Slapen met het licht aan

De oorlog in Syrië is nog bijna dagelijks onderwerp van gesprek. Nadine's moeder vertelt: "Als we het erover hebben, zorgen we ervoor dat Nadine buiten gehoor is. Toch krijgt ze dingen mee. Ze is bang. Als er een vliegtuig overvliegt dan kruipt ze in mijn armen en moet ik haar geruststellen." Na de aardbevingen in Syrië en Turkije wilde ze 's nachts met het licht aan slapen. Nadine legt uit: "Ik bleef wakker om te kijken of ik de lamp zag bewegen. Dan kon ik snel vluchten als de aarde weer ging schudden."

Sinds kort gaat Nadine 's middags naar een van onze programma's, waar zij in een veilige omgeving voor het eerst leert lezen, schrijven en rekenen. Glimlachend vertelt Nadine: "Ik vind het heel leuk bij War Child! Ik heb al een paar nieuwe vrienden gemaakt. Mijn favoriete les is Arabisch. Frans vind ik niet zo leuk. Maar alsnog leuker dan mijn moeder helpen met koken!" Het liefst leert Nadine de hele dag door: "Ik wil gewoon alles weten, elk detail. Later wil ik leerkracht worden."

Een geboren leider

In de korte tijd dat Nadine met ons programma meedoet ziet haar moeder een enorme vooruitgang: "Bij War Child leert Nadine beter omgaan met haar emoties. Ik ben zo blij dat ze weer naar school kan! Ze komt altijd heel enthousiast terug." Nadine's vader vult aan: "Nadine is een geboren leider. Ze is de jongste van het gezin, maar daar merk je niks van," zegt hij lachend. "Dankzij het programma droomt ze nu hardop van een toekomst als leerkracht."

Andersom merkt ook Nadine een verschil bij haar moeder, die sinds een paar maanden meedoet aan ons familieprogramma: "Sinds mama aan het programma van War Child meedoet gaat het beter thuis. We praten meer en ze wordt minder snel boos." Haar moeder vult aan: "Ik ben heel blij dat er ook een programma voor ouders is. De sessies helpen mij ontspannen. En ik leer veel nieuwe dingen: hoe ik mijn kinderen help als ze vragen hebben of verdrietig zijn.”

Laat oorlog geen generaties duren

In mei staan we stil bij de impact van oorlog op jong en oud, door alle generaties heen. Want oorlog kan je een leven lang achtervolgen als je het niet goed verwerkt. En je kunt het overdragen op je kinderen zonder het te beseffen. Met psychosociale steun zorgen wij ervoor dat families hun traumatische ervaringen kunnen verwerken. Want oorlog mag geen generaties duren. Hiervoor hebben wij jouw hulp nodig. Doe jij mee?