“Congratulations, you’ve reached the highest point!"

In de zomer begint het Kili-avontuur van Marleen. Eerst nog 'even' de Dam tot Damloop en een halve marathon, maar daarna staat haar leven in het teken van die ene, machtige berg in Tanzania. Klimmen voor kinderen in oorlog. 5,895 meter hoog, welteverstaan.

Intensief voortraject

“Ook al ben ik zelf fondsenwerver, ik vond het in het begin lastig om geld te vragen aan familie en vrienden. Maar je doet het natuurlijk voor een geweldig doel. En iedereen reageert zo enthousiast, daar krijg je enorm veel energie van.” Naast het fondsenwerven, doorlopen alle deelnemers een intensief voortraject om fit aan de voet van de berg te verschijnen. Maandenlang hard trainen, beginnend met een kick-off in de Ardennen.

Van IJs-Challenge tot zwemmen in de Amstel

“Ik was al een wandelfreak, en dat is alleen maar meer geworden. Je loopt je schoenen in en ziet tegelijkertijd nog eens wat van het land!” De trainingen zelf zijn volgens Marleen al unieke uitdagingen op zich. “Van IJschallenge, zwemmen in de Amstel in hartje winter, tot het Freeze Lab bij het Olympisch Stadion. Secondenlang sta je dan in -110°C. Dan verleg je echt je grenzen. Je ontdekt dat je zoveel meer kunt dan je denkt!”

En dan is het zover

Eenmaal aangekomen in Tanzania stijgt de spanning. Vanaf dan is het doel glashelder: de top bereiken. “Maar je weet natuurlijk niet wat de hoogte met je gaat doen. Wel of niet preventief slikken van hoogtepillen, dat is dan echt de talk of the day.” De volgende ochtend gaat de tocht van start. Met militaire precisie worden alle spullen ingepakt en gewogen. “Vanaf dat moment weet je: nu is het serieus. Iedereen mag 15 kilo bagage mee en geen grammetje meer. Dit draagt de lokale crew, naast stoelen, tafels, kookgerei, hele wc’s zelfs. Ongelooflijk!”

Leven in het moment

Elke dag krijgt de groep een briefing, en kleding- en medicatieadvies van Marieke, de expeditieleider. “Marieke kent de berg op haar duimpje. Ze was echt onze steun en toeverlaat.” Het strakke tijdsschema van de expeditie wordt steeds meer routine. “Zonder zweverig te willen klinken: je leeft daar echt in het moment. Van uur tot uur, zonder teveel aan de top te denken.”

Het ultieme stuk naar de top

De fysieke en mentale inspanningen beginnen na een paar dagen klimmen hun tol te eisen. Weinig slaap, de kou, de hoogte. “En dan weet je dat het zwaarste nog moet komen. Eigenlijk moet je pieken als je je ’t allerslechtst voelt!” De avond voor de grote dag duikt iedereen vroeg z’n tent in, want om middernacht begint het laatste, ultieme stuk naar de top. In het pikkedonker klim je in een lange rij naar boven, achter het lampje van je voorganger aan. “Op een gegeven moment kijk ik naar boven en zie ik een slinger van lichtjes. Ik weet dan niet meer waar de groep eindigt en de sterrenhemel begint.”

Zonsopkomst op het dak van Afrika

Het laatste, steile stuk kost elke stap moeite. “Het is retekoud, de wind raast, je klimt op rotsen. Vlak voor de subtop, op Stella Point, zat ik er echt doorheen. Het laatste stukje ben ik door een andere deelnemer letterlijk omhoog geduwd.” Tegelijkertijd met de zonsopkomst bereikt de uitgeputte groep de top. “Congratulations, you’ve reached the highest point! Het is daar één fotocircus. En natuurlijk waanzinnig mooi.”

Pas tijdens de tocht naar beneden daalt bij Marleen het besef in dat ze de top heeft gehaald. “Dan besef je weer heel goed waar je het voor doet: kinderen in conflictgebieden helpen.”

Treed jij in de voetsporen van Marleen?