“Tijdens het sporten zweet ik mijn negatieve gedachten uit, dit geeft ruimte voor positiviteit”

Naam: Kawthar
Leeftijd: 23
Woont in: Harderwijk, samen met haar broers, zusje en ouders.
Komt uit: Gaza, Palestina
In Nederland sinds: 2013

Hoe ben je in Nederland terechtgekomen?

“Mijn vader is als eerste naar Nederland gekomen en drie jaar later heeft hij ons, mijn moeder en mijn drie broers, ook naar Nederland laten komen. We hebben anderhalf jaar in Friesland in een asielzoekerscentrum gewoond, waar mijn zusje is geboren, daarna zijn we naar Harderwijk verhuisd.”

Hoe ervaar je Nederland?

“Ik heb het echt als heel pittig ervaren. Ik ben iemand die erg van mijn land houdt. Ik was 17 jaar oud en in de pubertijd, toen ik naar Nederland kwam, dit resulteerde in een moeilijke tijd. Ik had daarvoor nooit gedacht dat ik in Nederland zou gaan wonen. In Gaza kende ik de straat waar ik woonde, de buurt, maar ook niet meer dan dat. Ik was bijna klaar met de middelbare school, waarna ik naar de hogeschool zou gaan. In Nederland was alles anders. Nu, zes jaar later heb ik MBO 3, als ik MBO 4 wil behalen duurt dat nog vier jaar.”

Heb jij een manier om met je ervaringen om te gaan?

“Ik ben drie keer depressief geraakt. Het begon toen ik van het asielzoekerscentrum in Sint Annaparochie naar ons nieuwe huis in Harderwijk verhuisde. Ik had vriendinnen gemaakt in het asielzoekerscentrum maar in mijn nieuwe woonplaats had ik niemand. Ik moest naar een nieuwe school, met nieuwe mensen. Ik raakte erg depressief en kreeg overgewicht.

Mijn tweede depressie kwam tijdens mijn examens. Ik kon niet over mijn gevoelens en problemen praten, daardoor had ik vertraging met afstuderen. Ik kreeg via school psychische hulp: met hulp van de zorg en advies persoon op school is mijn situatie op papier gezet, waarmee ik naar de huisarts kon. Maar ik voelde me niet geholpen; het probleem zou liggen aan een tekort aan vitamine D. Daar lag het natuurlijk niet alleen maar aan. Daarnaast moest ik veel vragenlijsten invullen, maar ik was niet in staat mijn gevoelens te verwoorden. Het was voor mij te moeilijk. Op dat moment besloot ik om geen hulp meer te vragen maar het zelf te gaan doen.”

“Ik werd echter weer depressief, een jaar lang zat ik door vele tegenslagen in een soort winterslaap. Alleen kon ik niet slapen. Ik kon niet praten, ik kon niet huilen, ik kon niet werken. Ik had met mezelf afgesproken dat ik hier op eigen kracht uit kon komen, maar dat lukte niet.

Mijn vader is uiteindelijk naar een organisatie gestapt om hulp voor mij te vragen. Ik kon mijn situatie niet uitleggen, niet vertellen hoe het met me ging. Die organisatie heeft me uiteindelijk geholpen door me te laten kiezen uit een lijst met sporten waarvan ik er één moest gaan doen. Ik ben gaan kickboksen en door middel van gesprekken met hen werd ik beter. Nu doe ik vrijwilligerswerk bij een participatiehuis waar ik schilder en creatieve producten maak. Ik begon met één dag per week, dat ben ik aan het opbouwen, inmiddels werk ik er drie.”

De hulp die jij hebt gekregen, had dat beter gekund?

“Door alles wat ik heb meegemaakt kreeg ik haat voor mezelf. Ik voelde mij niet geholpen, niet op mijn gemak. Ik heb het gevoel dat ik gediscrimineerd werd, of dat ze me niet wilden helpen. Daardoor had ik besloten mezelf te gaan helpen. Ik ben gaan inzien dat ik van mezelf moet gaan houden, gezond leven, sporten en dingen doen die ik leuk vind. Nu, tijdens mijn vrijwilligerswerk, is het heel gezellig en doe ik iets wat ik leuk vind.”

Waar droom je van in de toekomst?

“Ik heb twee doelen in mijn leven: rust en balans. Rust heb ik al meer gecreëerd, balans kan nog beter. Ik had het plan om terug te gaan naar de Gazastrook. Terug naar mijn oma, die om mij geeft. Ik wilde graag terug, of dit nou op bezoek is of blijvend, dat is voor mij een oplossing. Ik wil zien hoe Gaza is na zeven jaar, misschien is iedereen wel veranderd, ik wil het in ieder geval zelf ervaren. Voor nu focus ik me echter op mijn leven hier in Nederland, het zoeken naar een eigen huis. Naar Gaza ga ik nog wel een keer, maar later.”

Waarom vind jij aandacht voor de mentale gezondheid van kinderen en psychosociale zorg belangrijk?

“Kinderen zijn heel belangrijk. Kinderen zijn de toekomst. Zorg voor goede scholen en sportactiviteiten voor kinderen! Geef kinderen een goede omgeving om in op te groeien, stop alsjeblieft met oorlog en heb aandacht voor de kinderen. Als kinderen psychische problemen hebben, komt dat allemaal bij ons terug op aarde. Als op jonge leeftijd de psychische problemen van kinderen opgelost worden dan krijgen ze een betere toekomst.”